Badanie magnezu w surowicy nie pokaże Ci jego stężenia! Sprawdą objawy Hipomagnezemii.

Magnez jest jednym z najważniejszym pierwiastków, który z potasem stanowi główny kation wewnątrz komórkowy. Bierze udział w glikolizie, przemianach kwasów trikarboksylowych oraz kwasów tłuszczowych, gospodarce wapnia oraz hydroksylacji witaminy D, pełni ważną rolę w syntezie ATP i GTP, ochrania spiralę DNA i chromosomów, regulują poziom glukozy we krwi oraz z fosfolipidami stanowi część ściany komórkowej. Jego niedobór może prowadzić do zaburzeń wydzielania insuliny, to z kolei zwiększa ryzyko powstania cukrzycy i zespołu metabolicznego.

Objawy niedoboru i nadmiaru

niedobór magnezu nie mają charakterystycznych objawów i mogą być wieloukładowe. Stwierdzane są najczęściej zaburzenia rytmu serca w postaci złośliwego lub łagodnego migotania przedsionków i/lub arytmii komorowych. Dzieję się tak ponieważ jony magnezu ograniczają napływ wapnia do komórek, dlatego niedobór pierwiastka może być powodem do rozwoju nadciśnienie tętniczego. Niski poziom magnezu może powodować dolegliwości dławicowe skurcz mięśniówki naczyń wieńcowych, prowadząc do choroby niedokrwiennej mięśnia sercowego. Odczuwanie ciągłego stanu zmęczenia i braku energii, depresji, trudności z koncentracją, spadek nastroju lub nadmierną wrażliwość również mogą być pierwszymi objawami niedoborów. Najbardziej charakterystycznym objawem niedoboru magnezu są tzw. Tiki nerwowe, np. drganie powieki, skurcze łydek, drętwienie i mrowienie kończyn, łamliwość paznokci i wypadanie włosów.

Kiedy może dojść do niedoboru

1. Zaburzenia wchłaniania z układu pokarmowego biegunki, choroby jelit np. wrzodziejące zapalenie jelita, zapalenie jelita, po zabiegach chirurgicznych na jelitach, celiakia
2. Alkoholizm lub zatrucie alkoholem
3. Niedożywienie, jadłowstręt, bulimia, anoreksja, dieta wykluczająca
4. Zaburzenia czynności nerek
5. Leki moczopędne, IPP (inhibitory pompy protonowej) tj. Omeprazol, pantoprazol; cisplatyna, cyklosporyna, takrolimus, digoksyna, antykoncepcyjne.
6. Stan zapalny trzutki
7. Kwasica metaboliczna
8. Ciężki stres
9. Menopauza
10. Ciężka praca fizyczna i psychiczna duża aktywność fizyczna

Sposoby na uzupełnienie magnezu

Zapotrzebowanie dobowe na magnez to ok 300-400mg, jednak ta wartość powinna być większa gdy: uprawiamy aktywność fizyczną, przeżywamy silny stres, u kobiet w ciąży i w trakcie karmienia piersią, chorobach serca, zespole metabolicznym.

Podstawowym źródłem magnezu są:

– dieta – produkty bogate w ten pierwiastek takie jak: pełno ziarniste produkty, zielone warzywa liściaste, orzechy, kakao.

– wody pitne – z wody dostarczamy średnio ok 10% dziennego zapotrzebowania na magnez

– suplementy diety – stosowanie suplementów jest dobrym uzupełnieniem diety, należy jednak pamiętać o wyborze odpowiedniej formy magnezu, najlepiej formy organicznej która jest lepiej rozpuszczalna w wodzie i lepiej absorbowana dzięki temu z jelita cienkiego.

– podawanie domięśniowe lub dożylne – sposób podaży magnezu który praktykowany jest w chorobach: układu nerwowego – tężyczka, nerwice, rzucawka; układu pokarmowego – zaburzone wchłaniania z jelit; układu krwionośnego – nadciśnienie tętnicze, po zawale serca, zaburzenia rytmu serca; ostrym zapaleniu trzustki, alkoholizmie, marskości wątroby, kłębuszkowym zapaleniu nerek, napadach astmy oskrzelowej, niedoczynności tarczycy i zatruciu barem.

W ciele człowieka łącznie znajduję się ok 25-35g magnezu. Jego największy magazyn to kości, mięśnie i tkanki miękkie, gdzie w sumie znajduję się go prawie 99%. Jedynie 1% to magnez krwi z czego 0,3% w surowicy. Badanie poziomu magnezu w krwioobiegu nie jest więc dobrym znacznikiem jego deficytu. Wynika to z możliwości przemieszczania się magnezu z i do komórek. Jeśli podejrzewamy u siebie niedobór magnezu zalecane jest natychmiastowa konsultacja z osobą medyczną która oceni nasze objawy. Badanie magnezu znajdującego się w surowicy nie do końca pokaże nam jego poziom tkankowy. Stan niskiego poziomu magnezu jest bardzo niebezpieczny i może prowadzić do tężyczki. Szacuję się że problem hipomagnezemii może dotyczyć nawet 10% populacji.